Antonov An-225 Mriya เครื่องบินที่ลำใหญ่ที่สุดในโลก

Antonov An-225 Mriya


          เครื่องบินอันโตนอฟ AN-225 ของรัสเซียคือเครื่องบินทีลำใหญ่ที่สุดในโลก บรรทุกสัมภาระได้ถึง 250 ตัน ออกแบบมาเพื่อใช้ขนส่งกระสวยอวกาศของรัสเซีย เครื่องบินอันโตนอฟมีเครื่องยนต์ถึง 6 เครื่องความยาวปีกสองข้างรวมกันเกือบ 90 เมตร เครื่องบินอันโตนอฟสร้างขึ้นมาสองลำแต่เคยขึ้นบินเพียงลำเดียวเท่านั้น

ข้อมูลทั่วไปของ Antonow AN-225
The Antonov An-225 Mriya is a strategic airlift cargo aircraft, designed by the Antonov Design Bureau in the 1980s. It is the world's heaviest aircraft. The design, built in order to transport the Buran orbiter, was an enlargement of the successful Antonov An-124. The An-225's name, Mriya (Мрiя) means "Dream" (Inspiration) in Ukrainian.


The first An-225 was completed in 1988 and a second An-225 has been partially completed. The completed An-225 is in commercial operation with Antonov Airlines carrying oversized payloads.


Development 
The Antonov An-225 was designed to airlift the Energia rocket's boosters and the Buran space shuttle for the Soviet space program. It was developed as a replacement for the Myasishchev VM-T. The An-225's original mission and objectives are almost identical to that of the United States' Shuttle Carrier Aircraft


The An-225 first flew on 21 December 1988. The aircraft was on static display at the Paris Air Show in 1989 and it flew during the public days at the Farnborough air show in 1990. Two aircraft were ordered, but only one An-225 (tail number UR-82060) was finished. It can carry ultra-heavy and oversize freight, up to 250,000 kg (550,000 lb) internally,or 200,000 kg (440,000 lb) on the upper fuselage. Cargo on the upper fuselage can be 70 metres (230 ft) long.


A second An-225 was partially built during the late 1980s for the Soviet space program. The second An-225 included a rear cargo door and a redesigned tail with a single vertical stabilizer. It was planned to be more effective for cargo transportation. Following the collapse of the Soviet Union in 1991 and the cancellation of the Buran space program, the lone operational An-225 was placed in storage in 1994.The six Ivchenko Progress engines were removed for use on An-124s, and the second uncompleted An-225 airframe was also stored. The first An-225 was later re-engined and put into service.

By 2000, the need for additional An-225 capacity had become apparent, so the decision was made in September 2006 to complete the second An-225. The second airframe was scheduled for completion around 2008, then delayed. By August 2009, the aircraft had not been completed and work had been abandoned.In May 2011 Antonov CEO is reported to have said that the completion of a second An-225 Mriya transport aircraft with a carrying capacity of 250 tons requires at least $300 million, but if the financing is provided, its completion could be achieved in three years.According to different sources, the second jet is 60-70% complete.


Design 
Based on Antonov's earlier An-124, the An-225 has fuselage barrel extensions added fore and aft of the wings, which received root extensions to increase span. Two more Ivchenko Progress D-18T turbofan engines were added to the new wing roots, bringing the total to six, and an increased-capacity landing gear system with 32 wheels was designed. 


The An-124’s rear cargo door and ramp were removed to save weight, and the empennage was changed from a single vertical stabilizer to a twin tail with an oversized horizontal stabilizer. The twin tail was essential to enable the plane to carry large, heavy external loads that would disturb the aerodynamics of a conventional tail. Unlike the An-124, the An-225 was not intended for tactical airlifting and is not designed for short-field operation.

Initially the 225 had a maximum gross weight of 600 tonnes (1,320,000 lb) but the aircraft was modified in 2000–01, at a cost of US$20M, with a reinforced floor that increased the maximum gross weight to 640 tonnes (1,410,000 lb). 


Both the earlier and later takeoff weights establish the An-225 as the world's heaviest aircraft, being heavier than the double-deck Airbus A380 even though Airbus plans to pass the An-225's maximum landing weight with 591.7 tonnes (1,304,000 lb) for the A380.The Hughes H-4 Hercules, known as the "Spruce Goose", had a greater wingspan and a greater overall height, but was 20% shorter, and due to the materials used in its construction, also lighter. 


In addition, the Hercules only flew once, making the An-225 the largest aircraft in the world to fly multiple times.The An-225 is larger than the Airbus A380 airliner, and also bigger than theAntonov An-124, Boeing 747 Large Cargo Freighter, and Lockheed C-5 Galaxy, the nearest equivalent heavy cargo aircraft.


Specification of Antonov An 225:

          -  Crew : 7

          -  Thrust : 6 x 51,600 lbs.

          -  Weight Empty : 1,179,450 lbs.

          -  Payload : 551,150 lbs.

          -  Wingspan : 291′ 2″.

          -  Max. Speed : 528 mph.

          -  Climb Rate : 2,500 fpm.

Operational history 


In the late 1970s, efforts were begun by the Soviet government to generate revenue from its military assets. In 1989, a holding company was set up by the Antonov Design Bureau as a heavy airlift shipping corporation under the name "Antonov Airlines", based in Kiev, Ukraine and operating from London Luton Airport in partnership with Air Foyle Heavy Lift.


As the Soviet space program was in its last years, the An-225 was employed as the prime method of transporting the Buran Shuttle.

The company initiated operations with a fleet of four An-124-100s and three Antonov An-12s, but by the late 1990s a need for aircraft larger than the An-124 became apparent. In response, the original An-225 was re-engined, modified for heavy cargo transport, and placed back in service under the management of Antonov Airlines.


On 23 May 2001, the An-225 received its type certificate from the Interstate Aviation Committee Aviation Register (IAC AR).In September 2001, carrying 4 main battle tanks at a record load of 253.82 tonnes (279.79 short tons) of cargo, the An-225 flew at an altitude of 2 km (6,600 ft) over a closed circuit of 1,000 km (620 mi) at a speed of 763.2 km/h (474.2 mph).


The type's first flight in commercial service departed from Stuttgart, Germany on 3 January 2002, and flew to Thumrait, Oman with 216,000 prepared meals for American military personnel based in the region. This vast number of ready meals was transported on some 375 pallets and weighed 187.5 tons.


The An-225 has since become the workhorse of the Antonov Airlines fleet, transporting objects once thought impossible to move by air, such as locomotives and 150-ton generators. It has become an asset to international relief organizations for its ability to quickly transport huge quantities of emergency supplies during disaster relief operations.


The An-225 has been contracted by the Canadian and U.S. governments to transport military supplies to the Middle East in support of Coalition forces.In November 2004, FAI placed the An-225 in the Guinness Book of Records for its 240 records. An example of the cost of shipping cargo by An-225 was €266,000 for flying a chimney duct from Denmark to Kazakhstan in 2008.


On 11 August 2009, the heaviest single cargo item ever sent via air freight was loaded onto the Antonov 225. At 16.23 metres (53.2 ft) long and 4.27 metres (14.0 ft) wide, the consignment–a generator for a gas power plant in Armenia and its loading frame–weighed in at a record 189 tonnes (420,000 lb).Also during 2009, the An-225 was painted in a new blue and yellow paint scheme,after Antonov ceased cooperation with AirFoyle and partnered with Volga-Dnepr in 2006.


On 11 June 2010, the An-225 carried the world's longest piece of air cargo, when it flew two new 42-meter test wind turbine blades from Tianjin, China to Denmark.

อ้างจาก :

http://www.priceit.in/price-of-aircraft/antonov-an-225-price-features-reviews/

http://www.airliners.net/aircraft-data/stats.main?id=389

http://en.wikipedia.org/wiki/Antonov_An-225_Mriya

Gossamer Ablatross เครื่องบินขับเคลื่อนด้วยกำลังคน

Gossamer Ablatross

From the earliest of times man has dreamed of flying by his own means, even Da Vinci had such dreams and made designs as early as 1490. By the 1920s man was able to make successful human powered flight, though never making any great
distances.


The Gerhardt Cycleplane looked like just about any other airplane of the early 1920s except it had seven wings. And then there was Gerhardt's method of propulsion: bicycle power. Since high-aspect ratio wings were the best way to get into the air with lower, bicycle speed drag, the wingspan would need to be longer than a battleship to get the Cycleplane airborne. So Gerhardt divided that wing and came up with seven. Of course he had to add the drag of all those struts and wires from all those wings. But he forgot all about that. It didn't matter anyway. Built lightly, the Cycleplane's top wings collapsed on its only take-off run.


All the way up to modern times we still have had such dreams, and in the late 70's the dream was truly achieved. The Gossamer Albatross, designed by Dr. Paul MacCready, on June 12, 1979 flew across the English Channel piloted and powered by Bryan Allen. MacCready had been designing sail planes since the mid 70s his first major success was the Gossammer Condor which set a distance record of a 1 mile flight in 1977. He took up construction of these planes in response to a challenge made by industrialist Henry Kremer. Two years later another challenge was offered and met with the crossing of the English Channel.


Unlike just about any other flying craft, the machines that emerged from MacCready's workshop were built with one aim in mind: to break records.


The first of these the Condor, had a wingspan of 96 feet and was a pusher design, with a large two-bladed propeller mounted at the back and an auxiliary aero foil placed well forward. The pilot sat in an enclosed cabin directly below the main wing. For the record breaking flight which took place at Shafter, California, championship cyclist Bryan Allen was chosen as the pilot. On the hot August day in 1977, he flew the strange-looking Condor between the two pylons in 7 minutes 2.5 seconds.


Two years later, with Henry Kremer's challenge to fly across the English Channel, MacCready and his team build an improved version of the Condor, the Albatross. In many respects it was identical to the Condor and once again Bryan Allen piloted it on the journey. He landed at Cap Gris-Nez, near Boulogne, after pedaling 23 miles over the water.

Overview:


The Albatross was powered using pedals to drive a large two-bladed propeller. Piloted by amateur cyclist Bryan Allen, it completed the 22.2 mi crossing in 2 hours and 49 minutes, achieving a top speed of 18 mph and an average altitude of 5 feet.


The Gossamer Albatross is of unusual "canard" configuration, using a large horizontal stabilizer forward of the wing in a manner similar to the Wright brothers' successful "Flyer" aircraft. The Gossamer Albatross was constructed using a carbon fiber frame, with the ribs of the wings made with expanded polystyrene; the entire structure was then wrapped in a thin, transparent plastic (mylar aka PET film). The empty mass of the structure was only 71 lb, although the gross mass for the Channel flight was almost 220 lb. To maintain the craft in the air it was designed with very long tapering wings (high aspect ratio), like those of a glider, allowing the flight to be undertaken with a minimum of power. In still air the required power was of the order of 300 W, though even mild turbulence made this figure rise rapidly.

History:


The Gossamer Albatross was designed and built by a team led by Paul B. MacCready, a noted US aeronautics engineer, designer, and world soaring  champion. Gossamer Albatross was his second human-powered aircraft, the first being the Gossamer Condor, which won the first Kremer prize on August 23, 1977 by completing a specified figure-eight course.

A follow-up to the Albatross was the solar-powered Gossamer Penguin (above) in 1980.The Penguin was fragile and not very airworthy, but led to the Solar Challenger


MacCready's team built two Albatrosses; the back-up plane was jointly tested as part of the NASA Langley/Dryden flight research program in 1980 and was also flown inside the Houston Astrodome, the first ever controlled indoor flight by a human-powered aircraft. The Albatross II is currently on display at the Museum of Flight in Seattle, Washington. The aircraft used in the channel crossing is on display at the Smithsonian Institution's Udvar-Hazy Center.

General characteristics

-  Crew: 1

-  Length: 10.36 m (34.0 ft.)

-  Wingspan: 29.77 m (97.7 ft.)

-  Height: 4.88 m (16.0 ft.)

-  Wing area: 45.34 m2 (488 ft2)

-  Empty weight: 32 kg (70 lb)

-  Loaded weight: 97.5 kg (215 lb)

-  Useful load: 65.5 kg (145 lb)

อ้างจาก :

http://www.fiddlersgreen.net/models/aircraft/Gossamer-Albatross.html

http://en.wikipedia.org/wiki/Gossamer_Albatross

Helios เครื่องบินขับเคลื่อนด้วยพลังงานแสงอาทิตย์

Helios

ยานบิน Helios อันเป็นชื่อของเทพแห่งดวงอาทิตย์ตามตำนานกรีก ซึ่งสร้างขึ้นโดยบริษัท AeroVironment แห่งเมืองมอนโรเวีย รัฐคาลิฟอร์เนีย โดยทุนวิจัยจากนาซาร่วม 15 ล้านเหรียฐสหรัฐ เป็นเครื่องบินบังคับทางไกล คือ ไม่มีนักบิน ตัวยานมีแต่ปีกที่เคลือบด้วยเซลล์ผลิตไฟฟ้าจากแสงอาทิตย์ทั้งแผง กับใบพัด 14 ใบ จะกลายเป็นยานบินที่บินได้สูงที่สุดกว่ายานใดๆที่เคยมีมา ในเดือนสิงหาคม 2544 ได้ทำการทดลองบินเป็นครั้งแรก โดยมีเป้าไว้ว่าจะบินให้ถึงเพดานบินระดับ 100,000  ฟิต ยานชนิดเดียวกันร่นก่อนๆนั้น ซึ่งมีชื่อว่า Pathfinder-Plus ได้ทำการทดลองบินไปแล้วเมื่อเดือนสิงหาคมในปี พ.ศ. 2541 ได้สูงถึง 80,201 ฟิต เครื่องบินที่บินได้สูงที่สุดในประวัติศาสตร์มาก่อนคือ เครื่องบินเจ๊ท SR-71 ซึ่งบินสูง 85,068 ในเดือน กรกฎาคม พ.ศ. 2519


จุดประสงค์พื้นฐานของนาซ่าที่ให้ทุนวิจัยในด้านนี้ ก็เพื่อศึกษาลู่ทางดูว่า จะสามารถนำอุปกรณ์เครื่องวัดทางวิทยาศาสตร์ขนาดเล็ก ส่งขึ้นไปศึกษาบรรยากาศชั้นบน ได้สูงเพียงไร แต่หากบินได้ถึงระดับ 100,000  ฟิตแล้ว ความหนาแน่นของบรรยากาศ ก็คล้ายคลึงกับสภาพเหนือดาวอังคารเป็นอย่างยิ่งด้วย และเมื่อบินสูงขนาดนี้แล้ว ก็ไม่ต่างอะไรกับยานอวกาศขนาดเล็ก

ยาน Helios ซึ่งดูเหมือนมีแต่ปีก แผ่กว้างถึง 247 ฟุต ซึ่งกว้างกว่าปีกของเครื่องบินโบอิ้ง747 ถึง 30 ฟิต ด้านบนปกคลุมด้วยเซลล์รับแสงอาทิตย์ถึง 65,000 เซลล์ เพื่อสร้างไฟฟ้าไปปั่นใบพัด 

นาซ่าต้องการพัฒนาเครื่องบินขนาดเล็ก ที่บินได้สูง เพื่อใช้ในการศึกษาบรรยากาศของโลก แทนที่จะต้องรอสร้างยานอวกาศราคาแพงกว่ากันมาก และการที่เครื่องบินบินต่ำกว่าวงโคจรของยานอวกาศ คือจะบินในระดับ 31 กิโลเมตร แทนที่จะเป็น 240 กิโลเมครขึ้นไปในวงโคจรของยานอวกาศ ก็ทำให้ได้ข้อมูลละเอียดกว่ากันมาก ในราคาที่ถูกกว่ากันนับสิบเท่า เพราะไม่ต้องใช้กล้องหรืออุปกรณ์กำลังสูงๆ จุดเด่นของ Helios คือสามารถบินขึ้นบินลง และเปลี่ยนเพดานบินได้ ไม่เหมือนยานอวกาศที่ส่งไปแล้วก็ไปเลย และต้องรักษาเพดานบินคงที่ ขึ้นๆลงๆไม่ได้ 


นอกจากนี้ Helios ยังมีประโยชน์ใช้ได้ในการสื่อสารโทรคมนาคมอีกด้วย สัญญาณจากโทรทัศน์ วิทยุ หรือโทรศัพท์มือถือ ความที่ยานนี้บินไม่สูงเท่าดาวเทียม จึงไม่ต้องใช้พลังงานมากในการรับส่งสัญญาณ ในขณะนี้ เซลล์สร้างไฟฟ้าจากแสงอาทิตย์ สร้างพลังงานได้ 37 กิโลวัตต์ ในขณะที่ต้องการใช้ในการบินเพียง 10 กิโลวัตต์ พลังงานส่วนเกินก็จะถูกปล่อยทิ้งไปในรูปของความร้อน เนื่องจากมีชิ้นส่วนน้อยมาก และไม่ต้องเติมเชื้อเพลิง เมื่อส่งขึ้นไปครั้งหนึ่ง ก็จะบินอยู่ได้ติดต่อกันเป็นเวลาถึง 6 เดือน จะเอาลงมาก็เพื่อการดูแลรักษาตามกำหนดการเท่านั้น 

การทดลองการบินครั้งแรกนี้ทำการทดลองที่เกาะ Kauai รัฐฮาวาย ในวันที่ 13 สิงหาคม 2544 เนื่องจากล้อมรอบด้วยผืนน้ำกว้างไกล สะดวกที่จะทำการทดลองโดยไม่ต้องเสียงกับความปลอดภัยของประชากร และความที่อยู่ใกล้เส้นศูนย์สูตร ก็ได้รับแสงอาทิตย์ได้มาก ผลการทดสอบการบินปรากฎว่า Helios ทำลายสถิติการบินสูงสุดที่ระดับ 96,863 ฟิต 

ข้อมูลจำเพาะ

Wingspan:	247 ft
Length:	12 ft
Wing Chord:	8 ft
Wing Thickness:	11.5 in. (12 percent of chord)
Wing area:	1,976 sq. ft.
Aspect Ratio:	30.9 to 1
Empty Weight:	1,322 lb
Gross Weight:	Up to 2,048 lb., varies depending on power availability and mission profile.
Payload:	Up to 726 lb., including ballast, instrumentation, experiments and a supplemental electrical energy system, when developed.
Electrical Power:	62,120 bi-facial solar cells covering upper wing surfaces. Cells are silicon-based, and are about 19 percent efficient in converting solar energy into electrical power. Lithium battery pack backup power to allow limited operation after dark.
Propulsion:	14 brushless direct-current electric motors, each rated at 2 hp. (1.5 kW), driving two-blade, wide-chord, 79-in. diameter laminar-flow propellers designed for high altitude.
Airspeed:	From 19 to 27 mph cruise at low altitudes, up to 170 mph ground speed at extreme altitude.
Altitude:	Designed to operate at up to 100,000 ft., typical endurance mission at 50,000 to 70,000 ft.
Endurance:	With solar power, limited to daylight hours plus up to five hours of flight after dark on storage batteries. When equipped with a supplemental electrical energy system for nighttime flight, from several days to several months.
Primary Materials:	Carbon fiber composite structure, Kevlar®, Styrofoam leading edge, transparent plastic film wing covering. Kevlar and Nomex are registered trademards of E.I. Du Pont De Nemours and Co.

ศึกษาข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ :

http://www.nasa.gov/centers/dryden/news/FactSheets/FS-068-DFRC.html

อ้างจาก :

http://www.vcharkarn.com/vnews/5784

B-2 stealth bomber เครื่องบินล่องหน

B-2 stealth bomber

B-2 stealth bomber ได้รวมการปฏิวัติทางเทคนิคด้านอวกาศ และการออกแบบและก้าวเข้าสู่โลกอากาศยานที่ก้าวหน้าที่สุด B-2 มีคุณสมบัติพิเศษเหมือนปีกบินได้ ที่สามารถบรรทุกอาวุธนิวเคลียร์ และอาวุธ ธรรมดา B-2 ยังสามารถปฏิบัติการโดยใช้เครื่องบินคุ้มกัน น้อยกว่าเครื่องบินทิ้งระเบิด ทั่วๆไป ความสามารถในการปฏิบัติการไกลทำให้ มันโจมตีที่หมายได้ทุกแห่งในโลก โดยปฏิบัติการจากฐานในสหรัฐฯ และการที่มันสามารถบรรทุกน้ำหนักได้มาก มันจึงสามาถโจมตีที่หมายได้ถึงแปดแห่งในการออกปฏิบัติการครั้งหนึ่ง 

B-2 มีคุณสมบัติ เฉพาะตัวที่ตรวจจับได้ต่ำมากจึงทำ ให้สามารถฝ่าแนวป้องกันไปโจมตีเป้าหมายและกลับที่ตั้งอย่างปลอดภัย

B-2 สร้างโดยบริษัท Northrop Grumman and Vought. B-2 ลำแรกออกจากโรงงานที่ palmdale,calif, ในเดือน พ.ย. 1988. และบินครั้งแรกวันที่ 17 เดือน ก.ค. 1989

ข้อมูลจำเพาะ

เครื่องยนต์	Genral Electric F118-GE-100
จำนวนเครื่องยนต์	4
แรงขับเครื่องยนต์	19,000 lbs
ความยาวของปีก	172 ft.
ความยาวลำตัว	69 ft.
ความเร็ว	475 ไมล์ /ช.ม
น้ำหนัก เปล่า	100,000 to 110,000 lbs
น้ำหนัก วิ่งขึ้น	400,000 lbs
ระยะทำการบิน	มากกว่า 11,515 ไมล์
เพดานบิน	50,000 ฟุต
จำนวนเจ้าหน้าที่	2 คน (นักบิน และหัว หน้าปฏิบัติการ)
อาวุธ	สามารถบรรทุกได้ทั้ง นิวเคลียและธรรมดา  รวมทั้งระเบิดหย่อนสามารถ บรรทุก ระเบิดได้ถึง 50,000 ปอนด์

เครื่องบินขับไล่สเตลท์ดูคล้ายกับปีกขนาดใหญ่ รูปร่างของสเตลท์ทำให้เรดาห์ซึ่งเป็นคลื่นวิทยุที่ใช้ตามรอยเครื่องบินในอากาศตรวจจับไม่ได้ สเตลท์มีรูปร่างแบบราบเรียบ สร้างจากวัสดุพิเศษที่ไม่สะท้อนสัญญาณวิทยุ ดังนั้น จึงไม่มีภาพของมันแสดงขึ้นบนจอเรดาร์

เครื่องบินทิ้งระเบิด B-2  stealth bomber มีสารเคลือบที่ดูดซับคลื่นเรดาห์อยู่  จึงต้องเก็บไว้ในโรงเก็บเครื่องบินที่มีเครื่องปรับอากาศเท่านั้น 

เทคโนโลยี Stealth

เทคโนโลยี Stealth หรือ LO technology (low observable technology) ก็คือเทคโนโลยีล่องหน ซึ่งไม่ได้ล่องหนจริง ๆ เพียงแต่ ทำให้ตรวจจับได้ยากขึ้นเท่านั้น เพราะเมื่อตรวจจับไม่ได้ ก็ไม่ต่างอะไรกับการล่องหน เทคโนโลยีนี้ได้ถูกนำมาใช้อย่างแพร่หลายในเครื่องบิน โดยได้รับแนวความคิดเรื่องรูปทรงมาจากเครื่องบินประเภท Flying Wing จนผลิตออกมาเป็นเครื่องบินรบที่ใช้ปฏิบัติการจริง อย่าง F-117 และ B-2

Flying Wing ต้นแบบของเครื่องบินล่องหน

ซึ่งเทคโนโลยีล่องหนในเครื่องบินนั้น จะเป็นการลดการตรวจจับจากเรดาร์ , อินฟาเรด และทางสายตา โดยการเปลี่ยนแปลงรูปทรงของเครื่องให้เกิดการบิดเบือนคลื่นเรดาร์ แทนที่คลื่นเรดาร์เมื่อมากระทบตัวเครื่องแล้วจะสะท้อนกลับไปในทิศทางเดิม ก็จะเกิดการหักเหไปทางอื่น ที่ไม่ได้มาจากแหล่งต้นกำเนิด ทำให้เรดาร์ที่แพร่คลื่นออกมาไม่ได้รับสัญญาณสะท้อนกลับ จึงทำให้ตรวจจับเครื่องบิน Stealth ไม่ได้

นอกจากนี้ ก็ยังมีการใช้วัสดุที่ทำหน้าที่เหมือนกับดักคลื่นเรดาร์ (วัสดุที่มีคุณสมบัติที่เรียกว่า re-entrant triangles) คือ เมื่อคลื่นเรดาร์สัมผัสกับพื้นผิว แทนที่จะสะท้อนกลับ ด้วยโครงสร้างที่ออกแบบมาเป็นพิเศษจะทำให้คลื่นเรดาร์ทะลุเข้าไปในพื้นผิว และสะท้อนไปมาอยู่ภายในวัสดุนั้นจนคลื่นหมดพลังงานในการเคลื่อนที่ จนไม่มีการสะท้อนคลื่นออกไปยังแหล่งกำเนิด หรือไม่ก็ใช้การเคลือบพื้นผิวทั้งหมดด้วยวัสดุดูดซับคลื่นเรดาร์เพื่อลดการสะท้อนของเรดาร์

ทางด้านการป้องกันการตรวจการณ์ด้วยสายตานั้น ก็ทำได้ไม่ยาก เนื่องจากเครื่องบินประเภทนี้ ไม่ได้มีขนาดที่ีใหญ่มาก เมื่อบินในระดับสูง และความเร็วสูงแล้ว ก็ไม่สามารถมองด้วยตาเปล่า หรือกล้องส่องทางไกลได้อยู่แล้ว นอกจากนั้้นยังเพิ่มความตรวจจับยากด้วยการใช้สีด้าน ไม่สะท้อนแสง และสีที่ออกในโทนมืด

คลื่นรังสีความร้อนยังมีผลอย่างมากต่อการตรวจจับด้วยรังสีอินฟาเรด หรือที่เราอาจจะคุ้นเคยในชื่อของ การตรวจจับคลื่นความร้อน อันเป็นอีกวิธีการหนึ่งที่ใช้ในการตรวจจับทางทหาร ซึ่งคลื่นความร้อนของเครื่องบินก็จะออกมาจากท่อไอเสียของเครื่องบินนั่นเอง

เทคโนโลยี Stealth ก็ต้องครอบคลุมถึงเรื่องด้วยการลดความร้อนของไอเสีย โดยมีด้วยกันหลายวิิธี ได้แก่ วิธีการใช้อากาศจากบรรยากาศเข้ามาคลุกเคล้ากับแก๊สเสีย เพื่อให้อุณหภูมิของแก๊สเสีย อยู่่ในระดับที่ใกล้เคียงกับอากาศในชั้นบรรยากาศก่อนปล่อยออกนอกตัวเครื่อง, การออกแบบให้ท่อแก๊สเสียอยู่เหนือปีกเครื่องบิน เพื่อให้ปีกเครื่องบินเป็นเสมือนโล่ป้องกันการตรวจจับรังสีความร้อนจากเบื้องล่าง, การติดตั้งระบบหล่อเย็นให้กับท่อแก๊สเสียก่อนปล่อยออกสู่บรรยากาศ คลื่นวิทยุ, อุปกรณ์ตรวจจับของอากาศยานเอง ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่อากาศจะปล่อยออกมาและเป็นการเผยให้เห็นตำแหน่งของตัวเอง ดังนั้นจึงต้องมีการลดคลื่นวิทยุเหล่านี้ ซึ่งมีอุปกรณ์หลายชนิดที่ทำหน้าที่ในด้านนี้ เช่น Passive Infared Sensor, Low Light Level Television, Low Probability of Intercept Rader

อ้างจาก :

http://zedth.exteen.com/20090616/stealth-ship

http://www.thaitechnics.com/aircraft/b2_t.html

BELUGA เครื่องบินขนส่งขนาดใหญ่มาก

แอร์บัส เบลูกา

\

แอร์บัส เอ 300-600 เอสที (Airbus A300-600ST; ST ย่อมาจาก Super Transporter) หรือ แอร์บัส เบลูกา (Beluga) เป็นเครื่องบินของแอร์บัสที่ปรับปรุงมาจากเครื่องแอร์บัส A300-600 รุ่นลำตัวกว้าง ให้มีช่องบรรทุกใหญ่เป็นพิเศษเพื่อใช้บรรทุกชิ้นส่วนของอากาศยาน และคาร์โกขนาดใหญ่ เดิมเครื่องรุ่นนี้มีชื่อเรียกว่า Super Transporter แต่นิยมเรียกว่า "เบลูกา" ตามลักษณะที่คล้ายกับวาฬขาว ชื่อนี้ได้รับความนิยมจนแอร์บัสนำมาใช้เป็นชื่อทางการของเครื่องบินรุ่นนี้ 

เครื่องรุ่นนี้เริ่มประกอบตั้งแต่เดือนกันยายน ค.ศ. 1992 ลำแรกแล้วเสร็จเมื่อเดือนกันยายน ค.ศ. 1994 ได้รับใบอนุญาตและเริ่มประจำการในปี ค.ศ. 1995 ปัจจุบันมีด้วยกันทั้งสิ้น 5 ลำ ใช้ในภารกิจบรรทุกชิ้นส่วนเครื่องบินแอร์บัสระหว่างโรงงานที่ตูลูสและฮัมบูร์ก  และรับจ้างบรรทุกสัมภาระพิเศษเช่น ชิ้นส่วนสถานีอวกาศ เครื่องจักร ภาพเขียนขนาดใหญ่ รวมไปถึงเฮลิคอปเตอร์ทั้งลำ  

ระวางบรรทุกของ A300-600ST มีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง 7.4 เมตร (24 ฟุต) ยาว 37.7 เมตร (124 ฟุต) ใหญ่กว่าซี-5 กาแลคซีและอานโตนอฟ อาน-124 รุสลัน แต่น้ำหนักบรรทุกสูงสุดเพียง 47 ตัน เมื่อเทียบกับ 122.5 ตัน ของซี-5 กาแลคซี และ 150 ตันของอานโตนอฟ อาน-124

ข้อมูลจำเพาะ

Measurement	A300-600ST
Length	56.15 metres (184 ft 3 in)
Span	44.84 metres (147 ft 1 in)
Height	17.24 metres (56 ft 7 in)
Wing area	258.80 square metres (2,785.7 sq ft)
Fuselage diameter	3.95 metres (13.0 ft) 7.1 metres (23 ft 4 in) in cargo compartment
Weight empty	86 t
Maximum take-off weight	155 t
Range (40 ton payload)	2,779 kilometres (1,501 nmi)
Range (26 ton payload)	4,632 kilometres (2,501 nmi)
Engines	GE CF6-80C2A8
Cargo capacity	47 t
Cargo volume	1,210 cubic metres (43,000 cu ft)
Cockpit crew	Two

     เครื่องบินแอร์บัสซูเปอร์ทรานสปอร์เตอร์เบลูกา เป็นเครื่องบินขนส่งขนาดใหญ่มาก เครื่องบินรุ่นนี้ตั้งชื่อตามวาฬชนิดหนึ่ง ลำตัวของมันดูราวกับถูกเป่าให้พองขึ้นเหมือนลูกโป่ง ลำคัวครึ่งล่างของเบลูกาเหมือนเครื่องบินขนส่งทั่วไป แต่ครึ่งบนจะพองออกเพื่อบรรทุกสิ่งของขนาดใหญ่ ส่วนหัวมีบานพับเปิดออกได้ เพื่อขนของเข้าและออกจากตัวเครื่อง เบลูกาใช้บรรทุกชิ้นส่วนของเครื่องบินที่ยังสร้างไม่เสร็จ

            
ข้อมูลเพิ่มเติม

      -  Specializes in outsize loads for Airbus, governments and industry      

      -  Height of opened door 16.78 m. (55’ 1”)

      -  Lowered flight deck allows straight in loading or unloading of main deck, giving a turn round time of 45 minutes

      -  Cranes can also load equipment directly into the aircraft

      -  It is the only aircraft in the world currently able to accept a 4.88 m. (16’) cross section load into the main cargo hold

      -  Main deck loading  system is semi-automatically controlled from on-board, followed by automatic locking units to secure the cargo

อ้างจาก :


http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B9%81%E0%B8%AD%E0%B8%A3%E0%B9%8C%E0%B8%9A%E0%B8%B1%E0%B8%AA_%E0%B9%80%E0%B8%9A%E0%B8%A5%E0%B8%B9%E0%B8%81%E0%B8%B2
http://www.azfreighters.com/planes/a300bel.pdf